Türkü, Türkiye'nin sözlü geleneğinde, bir ezgi ile söylenen halk şiirlerinin her çeşidine verilen ad. Türkü sözcüğü, Türk adının sonuna, ilgi eki olan "î" ekinin getirilmesiyle ortaya çıkmıştır. "Türkî", Türk'le ilgili, Türk'e özgü anlamında kullanılır.

Türkü, kendine özgü ve belirli bir ezgi ile söylenen, hece ölçüsüyle yazılan ve zamanla anonimleşen bir nazım biçimidir. Türküler ana dörtlüklerle, onu izleyen nakaratlardan oluşur. Türkülerdeki dörtlüklere (üçlük veya ikilik de olabilir) "bent" adı verilir. Nakaratlar ise halk dilinde "bağlama" ve "kavuştak" olarak adlandırılır. Kavuştaklar her ezgiden sonra tekrar edilen ikilik (ya da daha çok) dizelerdir.

Türkünün belirli bir şekli yoktur. Bir koşma, bir semai, bir destan ya da herhangi bir halk şiiri türkü ezgisiyle söylendiğinde türkü olur. Bu yüzden türkü tipinin en belirgin özelliği melodisidir. Türküler hece ölçüsünün her kalıbıyla söylenir. Yani hece sayısı itibariyle bir sınırlama olmaz.

Aşık Beyhani tanınmış halk şairidir. Asıl adı İbrahim olan Beyhanî, Erzincan'ın Çayırlı ilçesine bağlı Gomga köyünde (doğanyuva) 1933’de doğdu. Aslı Verimli köyündendir. Davut Sulari' ve Nişani adlı âşıklardan etkilendi. Saz çalmayı amcası Rıza Efendi'den öğrendi. Sazda ustalaşması Davut Sulari ile olur. 1956 yılında askere gitti. 1960'dan sonra da İstanbul'a yerleşti. Kelkitli Aşık Serdari ile arkadaşlık etti. 1971 yılında mafsal romatizması ve böbrek sorunları ile hastahanelere yatırıldı. 17 Ağustos 1971' de 38 yaşında iken öldü. Mezarı Kağıthane'dedir.