Vakit Öğle, gün ortası, dünya telaşındasın.
İşler yoğun, yarım kalmış ne çok işler var.
Sanki, sensiz yürümüyor hiç bir şey.
Sanki, sen olmasan işler hep yarım kalacak.
Belki hiç başlamıyacak.
Ne kadar çok vazgeçilmezin var.
Ve ne kadar da vazgeçilmez görüyorsun kendini.
Yoo...Yoo...Dünya seni pek umursamıyor.
Bak sessizce akıp gitmede sonsuz uzayda.
Telâşlarına inat, uzakta bir kelebek.
Hiç telâşsız kozasından çıkmakda.
Ötelerde bir insan, son nefesini vermekte.
Pişman, çok pişman...
Bir bebek ilk kez annesine gülümsemekte.
Habersiz hiç bir şeyden, senin telâşından, işlerinden.
Vakit Öğle, güneş göğün en yüksek yerinde.
Tıpkı gençliğim gibi, şimdi günde bir delikanlı.
Heyecanlı, telâşlı...
Sanki hiç tükenmiyecekmiş gibi.
Hiç mecali bitmeyecekmiş gibi.
Hiç akşam olmıyacakmış gibi.
Oysa gün akşamlanır.
Güneş asıl şimdi batmaya başladı.
Zirveye erişen her şey gibi,
Oda alçalmaya başladı.
Akşama doğru ağarıyor şimdi.
Unutmaki, senin ömründe var idi, gençliğinde başlar
Gün akşamlanır, bilirsin ki yazın sonu hazandır.